SOWA OPAC : Orawska Biblioteka Publiczna w Jabłonce

Książka

W koszyku

oceń

Dom na końcu świata / Ake Edwardson ; przeł. Inga Sawicka. - Warszawa : Wydawnictwo Czarna Owca, 2014. - 428, [3] s. ; 21 cm.

(Czarna Seria)

Autor

Edwardson Ake (1953- ). Sawicka Inga. Tł.

Gatunek

Powieść kryminalna Literatura szwedzka

Komisarz Winter ponownie wkracza do akcji! "Dom na końcu świata" to kolejny tom z bestsellerowej serii o przygodach detektywa z göteborskiego wydziału zabójstw. Po dwóch latach rekonwalescencji Erik Winter wraca do pracy. Spotyka dawnych kolegów i przekonuje się, że na komisariacie wszystko jest prawie takie samo jak dawniej. Winterowi od razu zostaje przydzielona sprawa dotycząca wyjątkowo makabrycznej zbrodni. Na wysepce w południowej części Göteborga, w domu położonym niemal na końcu świata odkryto ciała trzech ofiar brutalnego mordu: matki i dwojga dzieci. Okazuje się, że w jednym z pokoi było jeszcze niemowlę, które zabójca zostawił przy życiu. Kim jest okrutny morderca? Dlaczego oszczędził najmłodsze dziecko? Chciał, żeby żyło? A może zależało mu, by umarło powolną śmiercią? Detektyw Winter ma do rozwikłania kolejną trudną zagadkę...[merlin.pl].

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Jabłonka

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 82-3 (1 egz.)

Strefa uwag:

Tyt. oryg.: Hus vid världens ände

Uwaga ogólna

Stanowi cz. 9 cyklu z komisarzem Winterem. Cykl książek o przygodach komisarza Erika Wintera tworzą: cz. 1 "Taniec z aniołem" ; cz. 2 "Wołanie z oddali" ; cz. 3 "Słońce i cień" ; cz. 4 "Niech to się nigdy nie kończy" ; cz. 5 "Niebo to miejsce na ziemi" ; cz. 6 "Kamienny żagiel" ; cz. 7 "Pokój numer 10" ; cz. 8 "Najpiękniejszy kraj" ; cz. 9 "Prawie martwy" ; cz. 10 "Ostatnia zima". ; cz. 11 "Dom na końcu świata".

Recenzje:

Åke Edwardson powraca. Powraca w swoim stylu, ale jakże wielkim. "Dom na końcu świata" jest jedenastą częścią z całego cyklu o pracy, ale i życiu prywatnym komisarz Erika Wintera. Fani autora doskonale pamiętają, że poprzednim kryminałem była pozycja, nosząca tytuł "Ostatnia zima". Książka kończy się w niejednoznacznym momencie. Wówczas komisarz Erik Winter (znaczenie nazwiska nieprzypadkowe) musiał rozwiązać sprawę zabójstw kobiet, (...) która nadwyrężyła jego stan psychiczny, ale i fizyczny. "Ostatnia zima" kończy się w momencie, którego nie chcę zdradzać, ale bardzo dramatycznej dla samego komisarza. Dla zorientowanych słowo winter, w języku angielskim oznacza zimę. NIeprzypadkowo autor wybrał nazwisko o takim mroźnym znaczeniu. Ja powody takiej decyzji dostrzegam dwa. Pierwszy to charakter komisarza. Stonowany, wyważony, logiczny charakter Erika Wintera zdecydowanie pomaga mu w rozwiązywania najbardziej zawiłych, okrutnych i skomplikowanych zagadek kryminalnych. Po drugie (do tej pory czytałam trzy pozycje autora, m.in. "Prawie martwy") i w każdej akcja rozgrywała się w czasie zimy, chłodu i ponurej pogody. Nie inaczej jest tym razem . W zimowy dzień do domu młodego małżeństwa zostaje wezwana policja. Para policjantów okrywa makabryczne okrycie, czyli zwłoki kobiety, ale i dwójki jej dzieci. Jednakże w pokoju obok w łóżeczku znajduje się, żywa, malutka dziewczynka. Pytanie brzmi dlaczego ktoś dopuścił się tak okropnego czynu? Jak można zabić malutkie, niewinne dzieci, a jedno zostawić przy życiu? Czy okrucieństwo miało być spotęgowane poprzez świadomość, że niemowlę umiera z głodu i pragnienia? Gdzie się podział pies ofiar? I czemu z miejsca zbrodni zabrano smoczek ocalałego niemowlęcia? Erik Winter po wielomiesięcznej nieobecności wraca do pracy. I od razu bierze na swoje barki brzemię wyjaśnienia tej sprawy. Dyspozycja Wintera nie jest 100%. Mężczyzna cierpi na problemy z alkoholem i schorzenia laryngologiczne. Czy da sobie radę? Czy osobiste problemy nie wpłyną na jego policyjny zmysł? "Dom na końcu świata" jest typowym szwedzkim kryminałem. Bohater, w tym przypadku Erik Winter ma problemy osobiste, i to liczne. Wraca do pracy po wielomiesięcznej niedyspozycji. No i oczywiście klimat, który oddziałuje na wyobraźnie czytelnika. Konstrukcja książki także jest zachowana w typowym modelu powieści autora. Krótkie zdania. Chaotyczna narracja. Dopóki czytelnik nie wgryzie się w fabułę może czuć się oszołomiony oraz zdezorientowany. Åke Edwardson niejednoznacznie oddziela narracje, podejrzanego, sprawcy, czy policji. Ten styl się kocha, nienawidzi bądź toleruje. Jestem na takim etapie, że go lubię, ale i toleruję. Z każdą kolejną pozycją dochodzę do wprawy w oddzielaniu, co i kto myśli czy przekazuje czytelnikowi. Jednakże nie można odmówić Szwedowi, że tworzy diabolicznie doskonałe kryminały. Jest autorem wyśmienitym. Wprawionym twórcą. Doskonale mąci, myli i kieruje czytelnika, co rusz na nowe tropy. Po mistrzowsku przyprawi czytelnika o dreszcz grozy. Polecam serdecznie.